Reeds voor 1950 was Antwerpen op zoek naar uitbreiding van de haven. de meest voor de hand liggende oplossing was noordwaarts Austruweel Wilmarsdonck Oorderen Lillo Berendrecht en Zandvliet één voor één moesten ze wijken voor het grote monster dat haven hete.

In het prille begin liet men zelfs doorschemeren dat de havenuitbreiding enkel maar een smalle strook van onze polders zou benutten, om een kanaal door te trekken, en de rest ongemoeid zou laten. Nu weten we beter.

Een lange lijdensweg met verwarrende verhalen van niet en wel onteigenen.
Het begon allemaal door de wet van 22 maart 1958 toen Antwerpen het nodig achtte om met een volledige andere aanpak de haven een nieuwe injectie te geven.

Op 14 april 1959 zag men in het weekblad Panorama dit plan

.1959

Tegen de regen kan men schuilen een brand kan men blussen tegen een overstroming kan men de dijken verhogen, doch tegen een onteigening staat men machteloos. Diegene die de onteigening leiden stelde zijn wetten en die moest men, zij het soms onder luid protest, aannemen.
Slechte of zelfs geen afspraken, een zeer lage prijs, en zelfs dwang spaarde men niet om de mensen uit hun huis en van hun grond te verdrijven. In Wilmarsdonck werd zelf een boer, dewelke zijn eigendom gewapende hand wou verdedigen, door de rijkswacht uit zijn woning gehaald. Dewelke recht na deze uitdrijving werd platgewalst door de nietsontziende bulldozer.

Met Rotterdam als grootste concurrent en Vlissingen voor de neus, moest Antwerpen het roer wel omgooien. Doch de manier waarop kan men terugplaatsen in een dictatuur. Men bepaald en de rest moet volgen.
Eerst wilde men de mensen geen onvoldoende of valse informatie geven.

 

Als alles al in een stroomversnelling was geraakt reageerden de mensen met een zwarte vlaggen actie, enkele jongeren kalkten 's nachts de straten en huizen vol met slogans als"Stad is dief " " Lillo vrij" en meer. Doch in vergelijk met wat er op het spel stond had dit geen inpakt op het geheel.Zelfs de plakkaat van een oud Lillos koppel haalde niets uit

Al 60 jaar hier bij elkaar
Maar nu naar waar? Als Lillonaar!

En met ,

Geen dak meer oep de zolder
geen broek meer on oons gat
zoe zurge veur de polder
de heere van de stad

kwam men ook niet ver, enkel dat men er nog een stuk kon achterzetten

Mor addek da geweten ik addet ni gedaan
men huis da is verdwenen
en men cente  nor de maan

Doch er was geen keuze.Een voor een verdwenen de mensen en met hun ook hun huizen. Men zag zelfs mensen die via de stad hun huizen afbraken, en met de gerecupereerde materialen elders een nieuwe woning opbouwden.De een z'n dood.........

En het bewijs dat er aan deze gang van zaken geen verandering is gekomen, is de onteigening van Doel dewelke met dezelfde argumenten is opgebouwd. De stad heeft nog altijd niet geleerd om een open beleid te voeren naar de mensen toe. Met alle gevolgen van dien.Nu nog meer dan in de 60 er jaren bespeelt men de media, waar de politiekers gretig gebruik van maken. Sommige zijn zo mediageil dat ze de mensen alles beloven doch zonder goede resultaten. Beter zou zijn de mensen juist voor te lichten en te zorgen dat ze met een "goede" vergoeding Doel zouden kunnen verlaten. Maar neen liever zich verschuilen achter kunst en kultuur, om zo de mensen achter zich te krijgen om een gestreden strijd te rekken, zonder doel.
Arm Vlaanderen.

 

Lillo-Kruisweg                                                                               Top